The death of a deer

Een luide grom echode in de grot achter de waterval maar was nog van ver te horen. De wolf rende naar de waterval toe, een jong hertje naar de waterval forcerend. Het hertje zag er gehavend uit, maar kon zich met moeite staande houden. Hij jammerde zachtjes toen hij merkte dat hij geen kant op kon. De wolf grijnsde zachtjes toen ze dit opmerkte. Ze zakte door haar poten, zette zich af en sprong recht op het hertje af, waarna ze haar kaken om de keel van het hertje klemde. Deze stribbelde heftig tegen en slaagde erin de wolf van zich af te schudden. De wolf blafte geïrriteerd naar het hertje, waarna ze zich herstelde, afzette en weer op het hertje af sprong. Dit keer beet ze in de rug van het hertje. Misschien een niet te goede plek, maar de wolf wist wat ze deed. De houding van het hertje verslapte, waarna ze met een luide klap op de grond viel. De wolf grijnsde. Het hertje was verlamd geraakt omdat ze in het ruggenmerg had gebeten. Dit beet niet heel goed, maar was wel effectief. De wolf zuchtte, ging op haar buik liggen en at van het hertje die nog leefde. Deze kon alleen niet meer op de pijn reageren, dus martelde de wolf hem ook. Ze grijnsde. Met een beet in zijn hart ging het hertje uiteindelijk toch dood. De wolf grijnsde, waarna ze verder ging eten.

De wolf was Cyla, maar ze was geen echte wolf. Ze was een totaleus, een dier dat verbonden was met een mens en van vorm kon veranderen zolang de mens nog geen veertien jaar oud was. Ze had nu de vorm van een wolf, maar daar zou verandering in komen. Toen ze het hertje op had gegeten liep ze de grot – meer een doorgang – uit, waarna ze door de waterval heen liep en ze zich van de rand afzette. Cyla vloog nu naar beneden. De afstand tot aan de grond – of het water in dit geval – was te groot. Zo zou ze dit niet overleven. Ze veranderde van vorm. Het wolvenlichaam wat ze te zwaar vond, verruilde ze voor een licht vogellichaampje. Hier voelde Cyla zich in thuis, als een blauwe gaai. Ze grijnsde, waarna ze omhoog fladderde. Ze hoopte dat er niemand aanwezig was. Het was normaal in het land om dit te zien, maar toch voelde Cyla zich er niet prettig bij als iemand haar van vorm zag veranderen. Ze kreeg een uitstekende tak in zicht. Deze stond heel hoog, dus ze zou vanaf daar niet zo snel worden opgemerkt. Ze verminderde vaart, stak haar pootjes naar voren en spreidde haar klauwtjes. Ze greep de tak vast, waarna ze omlaag keek. Een zachte kras verliet haar snaveltje. Daar beneden liep iemand. Ze wist niet wie of wat die persoon was, maar dat kon haar ook niet veel schelen. Ze zou toch niet naar die persoon toe gaan, tenzij ze aangesproken werd. Cyla kraste weer, waarna ze naar de boomstam toe hupte en weer omlaag keek. Nu waren het de bladeren die haar zicht belemmerden. Ze spreidde haar vleugeltjes, zette zich af en landde op een andere tak, ongeveer op dezelfde hoogte als de persoon. Ze stond alleen met de rug naar de persoon toe gekeerd, dus ze wist niet zeker of het nou een totaleus of een minisian was. Ze had ook geen zin om zich om te draaien, dan moest die persoon haar maar aanspreken.

(Hmm.. Rottitel, rotpost, eigenlijk zou ik dit niet moeten posten :3)

Een meisje van ongeveer veertien jaar liep door het prachtige Oosten. Ze had bruin haar en zag er knap uit. Dit meisje droeg de naam Renn met zich mee. Renn strompelde verder, eerst sneeuw, en toen dit. Ze stond als aan de grond genageld toen ze de wolf op het hertje zag springen, en eigenlijk wou ze er iets tegen doen... Helaas was haar tong aan haar gehemelte geplakt en kon ze geen woord uitstoten. Verslagen moest Renn toekijken hoe het hertje van haar leven beroofd werd. Daarna gebeurde er nog iets raarders; De gedaante dat net een wolf was geweest, veranderde nu in een blauwe gaai. Het dier spreidde haar vleugeltjes en zette zich af. Toen ze een tak had gevonden waar ze goed op kon zitten, vloog ze er op af en boorde haar klauwtjes in het hout. Renn keek omhoog, maar haar zicht werd belemmerd door alle groene bladeren die in de weg zaten. Ze zag de gaai op een andere tak landen, met haar rug naar Renn toe gekeerd. Helemaal verbijsterd van wat er zonet gebeurt was, liep ze een beetje onhandig naar de jonge vogel toe. Ze wist niet wat ze moest zeggen, of denken. Kan dit wel? Dacht Renn. Ze was een vreemd persoon; als je haar in een huis vol vampieren zou droppen zou ze zich druk maken over het feit dat die vampieren haar dan misschien niet aardig vonden. Dit was net zo, ze had net een heel magisch tafereel gezien en nu vroeg ze zich af of het niet onbeleefd was. "Ehm, kunt u.. Je.." begon Renn een beetje ongemakkelijk, "Kun je mij ook... Verstaan?" de heldere stem van Renn vulde de ruimte op. Renn was blij met haar stem; zacht maar goed hoorbaar. Een beetje nieuwsgierig keek ze naar de vogel. Misnia was niet normaal, wist Renn nu.

Cyla draaide haar kopje om. De persoon was een normale mens. Toch voelde ze zich redelijk aangetrokken tot het meisje. Waarom wist ze niet. Het was goed mogelijk dat het meisje haar minsiaan was, maar dat betwijfelde ze. Het was maar afwachten of het meisje haar zou aanspreken. Ze had vast en zeker haar gedaanteverwisseling gezien. Fijn, Cyla had een fanclub. Ze wou haar kopje weer naar voren draaien, toen ze een stem hoorde. "Ehm, kunt u.. Je-," klonk de aarzelende stem van het meisje. Cyla grijnsde, voor zover ze dat kon met een snavel. Ze maakte een hupje zodat ze met haar buik naar het meisje was gericht. “Ga verder,” klonk haar rustige stem die zonder moeite over het puntje van haar snavel gleed. Ze was de blauwe gaai gewend. Een gedachte drong haar kopje door. Straks had het meisje ook nog het gevecht tussen haar en het hertje gehoord! Al moest Cyla wel eten, toch kon ze het meisje dit niet aandoen. Het was vast vreselijk om een dier zijn laatste adem te horen krijsen. Zien hoe het hertje werd vermoord kon gelukkig niet: er zat een ondoorzichtige muur van water tussen. Dat was het voordeel van moorden in een grot, niemand hoefde het te zien. Ze staarde het meisje aan. Ze moest wel lang twijfelen. Misschien had Cyla het toch aan het juiste eind en had het meisje het gevecht gehoord. In dat geval zou de totaleus zich verontschuldigen. Ze wou niet dat het meisje dat had gehoord.

"Kun je mij ook... Verstaan?" De stem van het meisje klonk ongemakkelijk. Cyla knikte. “Ja, meisje, ik kan je verstaan en ook met je praten,” reageerde ze. Haar stem klonk opvallend rustig, maar ook licht onzeker. Ze wou namelijk niet dat het meisje de moord had meegekregen. Vragen of ze dat wel had meegekregen klonk echter een beetje vreemd, dus ze zou haar snavel houden. Het meisje was vast en zeker niet bekend in dit land. “Meisje,” begon Cyla weer, “een totaleus kan een minsiaan en een mens verstaan. Ik neem aan dat je niet bekend bent met dit gebied?” ging ze vragend verder. Haar stem was van rustig naar vriendelijk overgegaan. Het was overduidelijk dat het meisje niet zoveel wist over Minsia. Cyla was bereid haar dit uit te leggen, al zou het wel lang duren. En misschien was het meisje enkel op doortocht. Ze kon zichzelf wel eerst voorstellen. “Ik ben trouwens Cyla, een totaleus. Een totaleus is een dier dat met een minsiaan, of mens, is verbonden voor het leven. Een totaleus kan van vorm veranderen als zijn of haar minsiaan nog geen veertien jaar is, of als hij of zij nog geen minsiaan heeft,” stelde Cyla zichzelf voor, “ik neem aan dat je die gedaanteverwisseling gezien had,” ging ze verder. Ze sloot haar snavel, wat een zacht klikje veroorzaakte. “En, wie ben jij? Ik ben nieuwsgierig,” ging Cyla verder. Ze had een blije ondertoon in haar stem, wat duidelijk maakte dat ze geen moordmachine was, wat het meisje misschien zou kunnen denken. Ze wou alleen wat eten.

De gaai vertelde dat ze met Renn kon praten en haar ook kon verstaan, daarna vertelde ze haar naam: Cyla en ze vertelde dat ze een Totaleus was en wat dat inhield. "Dus, Minsia is geen gewone wereld? Maar een magische wereld, met pratende dieren?" vroeg Renn uit eindelijk. Ze dacht na, was zij nu niet een buitenbeentje, zij had immers geen Totaleus en dus hoorde ze hier niet. "Maar," begon ze, "Dan hoor ik hier dus niet. Ik heb immers geen Totaleus!" Het klink gefrustreerd, ze hield van dit land. Het was er mooi, ondanks de sneeuw die ze ook getrotseerd was. Deze wereld wou ze leren kennen. "Kunnen alle dieren, ehh ik bedoel, Totaleuzen praten? En heeft iedere Totaleus ook een eigenaar, om het zo maar te noemen?" vroeg Renn. Dit was een van de vragen die Renn voor Cyla in petto had, ze wist immers niks van deze wereld, of ie gevaarlijk was, of dat ie gewoon veilig was. Wat voor Totaleuzen er voorkwamen en wat die deden. "Maar, ik ben 14" zei ze, ze hoorde dat Cyla gezegd had dat de Totaleus van een mens zijn vaste vorm aan zou nemen als het persoon veertien was. "Kan ik dan wel een Totaleus hebben?" Ze keek Cyla aan, in haar kleine kralen oogjes.

(Inspiratieloos >.<)

"Dus, Minsia is geen gewone wereld? Maar een magische wereld, met pratende dieren?" Cyla knikte. “Zo zou je het kunnen noemen, ja.” Ze klapte haar vleugels uit, waarna ze deze weer invouwde. Ze was geïnteresseerd in het meisje. Ze had geen totaleus aan haar zijde. Cyla begon zich af te vragen wie nou haar totaleus was. Voor hetzelfde geld kon zij haar totaleus zijn. "Maar," begon het meisje opeens. Cyla keek haar aan. Maar? Wat was een maar? Of begreep ze het niet? "Dan hoor ik hier dus niet. Ik heb immers geen Totaleus!" Cyla maakte een geluidje dat veel op een lachje leek. “Meisje, iedereen heeft een totaleus. Jij hebt je eigen totaleus nog niet ontmoet. En zolang jouw totaleus jou niet ontmoet, kan de totaleus nog van vorm veranderen. Want ik denk dat jij veertien jaar of ouder bent,” legde ze uit. Ze grijnsde, voor zover ze dat kon met een snavel. “Ik heb bijvoorbeeld nog geen minsiaan, dus ik kan nog van vorm veranderen. Zoals dit.” De blauwe gaai verdween en maakte plaats voor een lang, groen lichaam dat om de tak gekronkeld zat. Twee even groene ogen staarden het meisje aan. “Maar ik kan in meerdere vormen veranderen, dus niet enkel in een wolf, slang en een blauwe gaai,” siste de slang. Cyla glimlachte, wat ze als slang veel beter kon doen dan als vogel. Ze had een gevoel dat het meisje slangen niet prettig vond, dus al snel verruilde ze haar slangenlichaam voor een blauwe gaai. Dit was ook haar lievelingsvorm.
"Kunnen alle dieren, ehh ik bedoel, Totaleuzen praten? En heeft iedere Totaleus ook een eigenaar, om het zo maar te noemen?" vroeg het meisje van wie Cyla nog steeds haar naam niet wist. Ze knikte. “Alle totaleuzen kunnen praten. Sommigen hebben het alleen niet geleerd, maar het is mogelijk.” Vervolgens schudde Cyla haar vogelkopje. “En dat tweede hoeft niet per sé. Ik heb immers ook geen eigenaar. Ik hoop alleen wel dat ik die persoon snel zal vinden, want ik ben nieuwsgierig naar mijn minsiaan, of eigenaar,” ging ze op haar tweede vraag in. Cyla omklemde haar takje iets steviger met haar klauwtjes. Ze had haar evenwicht voor heel even verloren. "Maar, ik ben 14. Kan ik dan wel een Totaleus hebben?" Cyla keek het meisje weer aan. Ze trok haar mondhoekjes omhoog die achter in haar snavel zaten, om toch enigszins een glimlachje te vormen. “Iedereen is verbonden aan een totaleus. Jij hebt jouw totaleus alleen nog niet gevonden, maar je hebt er wel een. Het is nog de vraag wie dat is. Voor hetzelfde geld kan ik jouw totaleus zijn. Om dat te controleren kan je maar één ding doen,” antwoordde Cyla. Ze sloot haar ogen. Stel dat dit wel haar minsiaan was? Dan moest ze snel een vaste vorm kiezen. Al was de blauwe gaai haar lievelingsvorm, er waren zat andere vormen die handiger waren dan een gaai. “Je moet pijn lijden, of de totaleus moet pijn lijden. Als jij pijn lijdt, lijdt jouw totaleus ook pijn en andersom. Bijvoorbeeld een messteek, die voelt de totaleus dan ook,” ging Cyla verder. Bij de gedachte van pijn opende ze snel haar ogen. “Maar ik denk niet dat je hier bent gekomen om pijn te lijden, of wel? Ik ben bereid je dingen uit te leggen en kan je ook rondleiden. Ben je moe? Wat is trouwens jouw naam?” herstelde ze zich vlug om niet aan de pijn te hoeven denken. Ze glimlachte voor zover ze dat kon, waarna ze een reactie afwachtte.

(Cyla glimlacht wel heel veel.. Maar iets anders kon ik er ook niet van maken.)

Renn luisterde naar Cyla, terwijl zij alles uitlegde. "Aha..." zei ze alleen maar. "Ik ben bereid je dingen uit te leggen en kan je ook rondleiden. Ben je moe? Wat is trouwens jouw naam?" zei Cyla. "Ja, als je dat zou willen graag!" antwoordde Renn opgewekt op de eerste zin die uit Cyla's snaveltje gleed. "Ik ben niet zo moe, eigenlijk" antwoordde Renn op de tweede vraag en op de derde vraag antwoordde ze: "Renn, mijn naam is Renn." Ze glimlachte even. Cyla had het hiervoor over pijn gehad. Renn was gevoelig... Maar dan had ze haar totaleus ook pijn gedaan, heel veel zelfs; Renn was vroeger onvoorzichtig geweest. "Als een mens, Minsiaan hier, word geboren, wordt zijn of haar totaleus dan ook geboren?" vroeg Renn peinzend. Ze begon te ijsberen. Er was nog zo veel waar ze niks van wist. "Doen mobieltjes het hier eigenlijk?" vroeg Renn. Ze dacht eraan om haar moeder te bellen, ze had alleen een briefje met: Met mij is alles goed, maak je geen zorgen. op de tafel neergelegd voordat ze was vertrokken... Wat deed haar moeder nu? Er ging een steek door Renn heen, de enige persoon die van haar hield had ze verlaten, met alleen een briefje. Ze besloot te wachten met de vraag: "En hoe verzend je brieven hier?". Renn wist niks van deze wereld, maar ze vond het geweldig.

"Ja, als je dat zou willen graag!" klonk een opgewekte stem. Cyla grinnikte zachtjes om het meisje. Ze wou haar wel rondleiden, maar dat ging beter als een ander dier dan een blauwe gaai. Zoals een tijger, wolf of paard. Het meisje zou op zo’n dier kunnen zitten als ze moe was en het was ook makkelijker om zo’n dier te volgen dan een blauw vogeltje. Want er waren hier genoeg blauwe vogeltjes, die allemaal op Cyla leken. In dit bos waren daarnaast vele gevaren, wat kon een kleine blauwe gaai daar nou tegen doen? Dan was het handiger om in een sterk dier te veranderen. Dan bood dat enige weerstand tegen de gevaren die er waren. "Ik ben niet zo moe, eigenlijk" klonk het, weer uit de richting van het meisje. Cyla knikte. “Oké, ik was alleen nieuwsgierig,” reageerde ze weer. En dat was ook zo. Ze had een nieuwsgierigheid ontwikkeld die vroeg naar meer informatie. Maar zolang ze dit onder controle wist te krijgen was er niks aan de hand. Ze wendde haar kopje naar achteren, waar ze dacht geritsel te horen. Ach. Het zou vast wel zo’n veldmuisje zijn. Ze keek weer naar het meisje alsof er niks aan de hand was. "Renn, mijn naam is Renn." Cyla knikte langzaam. Renn was dus de naam van het meisje. Mooie naam. Al zou Cyla zo’n naam niet aan een meisje geven. Maar dat was niet haar keuze geweest. Het was de keuze van de ouders van het meisje, dat Renn bleek te heten. Dit zette Cyla tot denken aan. Waar waren de ouders van dit meisje?

"Als een mens, Minsiaan hier, wordt geboren, wordt zijn of haar totaleus dan ook geboren?" vroeg Renn opeens. Cyla schrok bijna van de plotselinge reactie. “Eh, dat zeggen ze. En ik denk dat dat ook zo is. Mijn leeftijd weet ik niet meer zeker, helaas,” besloot ze te reageren. Ze hield zich in niet aan de Duistere Tijd te denken. Veel kon ze zich ook niet herinneren van de Duistere Tijd. Ze besloot er niet aan te denken. "Doen mobieltjes het hier eigenlijk?" Verbaasd keek Cyla op. “Wat is een mobieltje?” vroeg ze. Als totaleus had ze helemaal niks aan een mobieltje, dus ze wist ook niet wat een mobieltje was. Dus wist ze ook niet of mobieltjes het hier ook deden. "En hoe verzend je brieven hier?" vroeg Renn weer. Cyla bloosde kort. Was zij nou zo dom? “Ik weet ook niet wat brieven zijn. Waarschijnlijk zijn die twee dingen minsiaanzaken en geen totaleuszaken. Het spijt me, maar dat zou ik echt niet weten.” Ze sloeg haar ogen neer. Ze had Renn graag willen helpen. Maar soms mocht het niet zo zijn.

Het geritsel deed zijn intrede weer. Weer keek Cyla om. Een totaleus in de vorm van een wolf sprong naar voren. Hij had zijn blik op Renn gericht, klaar om bij iedere beweging toe te slaan. Cyla rilde. Nee, dat mocht niet gebeuren! Ze vloog van haar takje af, waarna ze voor Renn ging staan met vleugels gespreid. Als blauwe gaai kon ze niet veel tegen een wolf beginnen. Ze veranderde van vorm, al ging dit opvallend langzaam. De wolf liep bang achteruit toen hij merkte dat de vorm boven hem uitsteeg. Uiteindelijk kreeg Cyla haar uiteindelijke vorm: Een tijger. Ze gromde kwaad naar de wolf, klaar om aan te vallen als het moest. Ze haatte tijgers, maar dit was een lichaam waar ze ook aan kon wennen. Ze wou liever niet aanvallen, maar de wolf zou vast niet afdruipen. Deze sprong namelijk op de tijger af, waarna hij deze in haar rug probeerde te bijten. Cyla kon niet zomaar ontwijken, in dat geval zou de wolf Renn bijten. Ze liet daarom de wolf in haar rug bijten. Van de pijn moest ze haar ogen samenknijpen. Ze beet in een poot van de wolf, waarna ze deze van haar rug af wierp. De bijtwonden werden zo wel groter. Ze snoof, waarna ze haar poot op de wolf legde. “Ga,” bromde ze zacht maar duidelijk. Dit liet de wolf zich geen tweede keer zeggen. Hij stond op, waarna hij wegrende. Cyla keek om, naar Renn. De tijger draaide vervolgens haar hele lichaam in haar richting. “Gaat het, Renn?” Maar die vraag was overbodig, hoe bezorgd de vraag ook klonk. Renn had vast en zeker geen lichamelijke schade opgelopen, maar misschien was ze wel geschrokken. Ze besloot naar Renn te blijven kijken, compleet vergetend dat een tijger misschien meer angst en wantrouw opwekte dan een klein, blauw vogeltje.

Wist Cyla niet wat brieven en mobieltjes waren? Snel herstelde Renn zich en legde ze zorgvuldig uit wat deze twee voorwerpen waren. Ze hoorde het geritsel niet, vreemd meestal hoorde ze alles. Opeens sprong er een wolf uit de bosjes, klaar om aan te vallen en geschrokken slaakte ze een kreet. Cyla sprong voor haar, en veranderde in een tijger, een reusachtig beest, maar blijkbaar was de wolf niet bang; het dier sprong op Cyla af en sloot zijn kaken in haar rug. "CYLA!" riep Renn geschrokken maar toen ze erheen wou lopen struikelde ze over een uitgestoken wortel. De wolf nam de benen toen Cyla zacht gromde: "Ga". Alleen maar "Ga". "Gaat het, Renn?" vroeg Cyla daarna. "Ja, geschrokken, maar..." ze keek naar de wond van Cyla. Het tijgerlichaam van Cyla schrok Renn niet af, want ze wist dat er een goed dier achter zat. Langzaam liep ze op Cyla af en legde haar hand op de wond. Tot haar verbazing trokken de wonden langzaam dicht, tot er niks meer te zien was. Even liet Renn haar hand op de warme zachte vacht van Cyla liggen voor ze hem eraf haalde. "Z-zag jij dat ook?" vroeg ze een beetje paniekerig. Stomme vraag, natuurlijk had Cyla gezien hoe haar wond genezen werd door één enkel contact met de vingers van Renn. "Hoe kan dat?" vroeg Renn, nu angstig. Wat was er met haar aan de hand? Dit hoorde toch niet? Sinds wanneer kon Renn dezelfde dingen als Uri Geller? Kon ze nu ook lepels buigen. Vragend keek ze op naar Cyla, misschien wist zij het, Cyla wist alles, toch?

Gelukkig was Renn alleen maar bang geworden van het hele gedoe. Opgelucht haalde Cyla adem. Gelukkig, het was niet al te erg geweest. Minsianen konden soms snel over schrik heen komen, evenals totaleussen. Ze trachtte zachtjes te glimlachen. In ieder geval was het niet zo erg geweest dat Renn bang weg was gerend. Ze was alleen maar gestruikeld, had Cyla gemerkt. Ze gromde zachtjes. Haar verwondingen prikten zachtjes, alsof er een tweede wolf erin aan het bijten was. Ze snoof. Vanaf nu had ze ook een haat aan wolven. Rotbeesten. Ze gromde zachtjes toen Renn haar hand naar de verwonding toe reikte. Cyla wou dit liever niet. Het zou vast prikken als maar wat en daar had ze geen trek in. Dit deed haar denken aan wat ze eerder vertelde. Als een totaleus pijn voelde, voelde de verbonden minsiaan ook pijn. Óf Renn was goed in het verbergen van gevoelens – wat Cyla zeer onwaarschijnlijk leek – óf ze had geen pijn gevoeld. In dat geval zou Cyla verder moeten zoeken naar haar minsiaan. Ach, misschien wou Renn ook mee. In ieder geval wist Cyla nu wat brieven en mobieltjes waren. Ach, toch gaf ze de voorkeur aan brullen. Dat was op een verre afstand te horen. Daarnaast kon ze in sommige vormen geen briefjes schrijven. Al was het wel handig om op lange afstanden te communiceren. Ach ja, zolang ze haar minsiaan niet zou vinden kon ze nog van vorm veranderen.

Een aanraking. Cyla kneep haar ogen dicht, zich voorbereidend op het ergste. Dit erge bleef echter uit. Verbaasd keek de totaleus om, ogen weer geopend, waarna ze tot haar verbazing zag dat de wond weer dichtgroeide. Ze wendde haar blik naar Renn. Het was overduidelijk dat zij het had gedaan, tenzij Cyla zelf genezende krachten had en die had ze niet, voor zover ze wist. Ze vormde een glimlachje, tanden lichtjes ontbloot. Het leek op een grijns, maar was het net niet. Het zou kunnen dat Renn haar minsiaan was, maar het zou ook kunnen dat Renn genezende krachten had. "Z-zag jij dat ook?" Traag knikte de tijger, maar ze schroefde haar glimlach niet weg. "Hoe kan dat?" De stem van Renn klonk nu angstig, onwetend. “Wel, óf je hebt genezende krachten, óf ik ben jouw totaleus. Ikzelf heb dit nog nooit meegemaakt, maar ze zeggen dat een minsiaan zijn of haar totaleus kan genezen als hij of zij dat echt wil,” reageerde Cyla. Al klonk haar stem zeer rustig, zijzelf verbaasde zich er ook over. Wat was er aan de hand? Was dit normaal? Of waren de verhalen toch wel waar? Dat kon dan één ding betekenen. Eigenlijk twee, maar één reden sloot ze uit. Ze zuchtte. “Omdat ik betwijfel dat je genezende krachten hebt, denk ik dat ik jouw totaleus ben,” besloot Cyla toe te voegen. Het gezucht leek misschien alsof ze er niet blij mee was, maar ze stond daar juist tegenovergesteld over. “Voelde je iets in je rug, toen ik werd gebeten door die wolf?” besloot de totaleus te vragen. Als Renn iets had gevoeld, dan waren haar gedachten toch waar. Na lang zoeken had ze de minsiaan gevonden met wie ze verbonden was. Maar dit was nog niet zeker.

"Wel, óf je hebt genezende krachten, óf ik ben jouw totaleus. Ikzelf heb dit nog nooit meegemaakt, maar ze zeggen dat een minsiaan zijn of haar totaleus kan genezen als hij of zij dat echt wil," vertelde Cyla. Zoveel informatie... "Omdat ik betwijfel dat je genezende krachten hebt, denk ik dat ik jouw totaleus ben," vervolgde Cyla. "Ik, jij, mijn.. Totaleus?" stamelde ze. "Voelde je iets in je rug, toen ik werd gebeten door die wolf?" vroeg Cyla toen. "Nou, ik voelde wel wat, alsof ik met botte messen gestoken werd, in mijn rug," zei Renn en ze probeerde met haar hand bij de plek te komen. "Maar er was niks, geen bloed, toen ik voelde, nergens, niet bij mij". Pas nu begon Renn het te begrijpen; Cyla was haar Totaleus, het kon niet anders. "Maar echte pijn voelde ik niet... Als je echt mijn Totaleus bent, voelde ik het daarom niet zo erg omdat we elkaar nog maar net kennen? Hebben mensen, Minsianen, die al langer een Totaleus hebben ook een sterke band? Sterker, waardoor ze het ook meer voelen?" vroeg Renn. Het moest wel, niemand had Renn gestoken, en anders zouden er bij haar ook wel wonden zitten. Alles begon op zijn plek te vallen. Renn voelde al wat bij dit dier, iets wat ze normaal niet voelde, ookal konden ze praten.

(Best vreemd, ik weet alles over Totalus, en dan moet ik doen alsof ik nix weet XD)

"Ik, jij, mijn.. Totaleus?" Haar stem klonk overdonderd, alsof ze niet kon geloven wat er nu gebeurde. Als Cyla in haar schoenen zou staan, zou zij hetzelfde reageren. Het was natuurlijk zeer vreemd om door een vreemde te worden aangesproken en dan opeens te horen dat die vreemde jouw totaleus was. Ze knikte traag, alsof Renn het anders niet zou begrijpen. Ze had het vast wel begrepen, maar of ze het kon geloven was een ander verhaal. "Nou, ik voelde wel wat, alsof ik met botte messen gestoken werd, in mijn rug," reageerde Renn. Dat was het. Nu was het zeker. Cyla was de totaleus van Renn. Heel even glimlachte de totaleus met ontblote tanden, maar al snel verdween de glimlach toen ze iets besefte. Renn, die haar minsiaan bleek te zijn, was 14 jaar, dus had Cyla kort de tijd om te gaan beslissen over haar definitieve vorm. Dat was eigenlijk een ramp. Ze had maar kort de tijd om te beslissen over de rest van haar leven. Het was alsof een stukje van haar leven werd afgepakt. Maar het was niet anders. En ze was al blij genoeg dat ze een minsiaan aan haar zijde had. Haar neutrale blik veranderde weer in een vrolijke blik. Ze werd beroofd van een deel van haar leven, maar een deel van haar leven kwam weer bij haar. Dat maakte alles goed. Ze zou gewoon met Renn overleggen, ze had immers vast geen zin om een vlieg naast haar te hebben. Ze had meer aan iets als een tijger, de vorm die Cyla nu had.

"Maar echte pijn voelde ik niet.. Als je echt mijn Totaleus bent, voelde ik het daarom niet zo erg omdat we elkaar nog maar net kennen? Hebben mensen, Minsianen, die al langer een Totaleus hebben ook een sterke band? Sterker, waardoor ze het ook meer voelen?" klonk de vragende, nieuwsgierige stem van Renn. Cyla knikte voor de zoveelste keer. “Ja en ja. Wij kennen elkaar nog niet zo goed, ook al hebben we wel een band. Daarom voelde je misschien de pijn niet zo goed. Ik wel, maar dat is een ander verhaal,” antwoordde ze. Ze grijnsde kort, waarna ze verder ging. “Mensen en dieren, zoals jij ze noemt, die al langer bij elkaar zijn, hebben een sterkere band. Ze voelen de pijn dan veel sterker. Op den duur zullen ze dan bijna hetzelfde voelen als hun ‘partner’.” Ze nam een korte adempauze. “Maar het is ook logisch. Met wie heb je een sterkere band? Met je ouders of een wildvreemde? Ik zou voor die ouders gaan,” eindigde Cyla haar verhaal. Ze zuchtte. Zou ze het nu vertellen? “Maar omdat je 14 jaar bent en omdat de totaleus zijn definitieve vorm krijgt als zijn minsiaan 14 wordt, denk ik dat het handig is dat we binnenkort gaan nadenken over die definitieve vorm. Ik heb immers niet heel lang de tijd om erover na te denken,” zuchtte ze. Nee, dat had ze beter niet kunnen zeggen. Maar aan de andere kant was het wel handig geweest. “Zal ik je anders rondleiden?” vroeg Cyla. Ze had het eerder voorgesteld, maar nog niet uitgevoerd. En dat was niet goed.